فوتبال دولتی بازیکنان را بی تعهد بار آورده است - چای قند پهلو

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، امـیررضا واعظ آشتیانی، مدیرعامل اسبق استقلال، دولتی بودن فوتبال و هزینه از بیت المال را دلیل بی توجهی باشگاه های ایرانی نسبت به کاهش دستمزد ها با توجه به شیوع کرونا برخلاف فوتبال جهان عنوان می نماید و معتقد است سیستم مدیریتی ماقبل آماتور، فوتبالیست ها را بی تعهد به اخلاق حرفه ای بار آورده است.

در هفته های اخیر با توجه به شیوع کرونا و کاهش درآمد های باشگاهی فوتبال در کشور های مختلف جهان به واسطه تعطیلی لیگ ها، بحث کاهش دستمزد بازیکنان و مربیان مطرح شده و در خیلی از لیگ های معتبر جهان این موضوع با استقبال روبه رو شده است. در فوتبال کشورمان، اما به نظر می رسد یک بی تفاوتی محض نسبت به موضوع کاهش دستمزد ها در بین باشگاه ها و فدراسیون فوتبال دیده می گردد، آن هم در شرایطی که باشگاه های ایرانی کم بدهی و مشکل اقتصادی ندارند. در مصاحبه با امیررضا واعظ آشتیانی به آنالیز چرایی چنین رویکردی پرداخته ایم.

جناب واعظ چرا بحث کاهش دستمزد ها به دلیل آغاز ویروس کرونا و تعطیلی لیگ ها برخلاف بقیه جهان در فوتبال ایران که باشگاه ها با حجم زیادی از مسائل اقتصادی روبرو هستند با بی توجهی روبه رو شده، این رویکرد ریشه در چه چیزی دارد؟

به این دلیل که ورزش ایران و از جمله فوتبال با بیت المال اداره می گردد، البته باشگاه های محدودی خصوصی هستند، اما بیشتر قریب به اتفاق باشگاه ها در ایران دولتی هستند و از بیت المال هزینه می نمایند. مدیران این باشگاه ها با توجه به اینکه از کیسه بیت المال خرج می نمایند، حساسیتی نسبت به هزینه ها ندارند. این مدیران نه دانش آموخته مدیریت هستند و نه دانش لازم را در مورد مسئولیتی که برعهده گرفته اند، دارند؛ لذا برای آن ها مهم نیست مبلغی که به عنوان قرارداد ثبت می گردد، پرداخت گردد یا نگردد. برای شان مهم نیست در صورت عدم پرداخت پرونده شکایت بازیکنان به کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال یا فیفا برود یا نرود.

این در حالی است که اگر باشگاه ها به سمت کاهش قرارداد ها بروند، می توانیم به واقعی تر شدن رقم قرارداد ها در فوتبال ایران نزدیک شویم، اما گویا چنین اراده ای وجود ندارد.

نه اراده ای هست و نه اتفاقی خواهد افتاد. در صورتی که اگر امروز برای کاهش قرارداد ها توافق نمایند، در آینده در پرداخت ها با مشکل روبه رو نمی شوند. در حال حاضر، اما مدیران باشگاه های کشورمان برخلاف سایر کشور ها برای کاهش دستمزد ها سکوت می نمایند و تماشاگر هستند و در خاتمه فصل هم برای پرداخت قرارداد ها با مشکل روبرو می شوند و مجبورند با هزینه گزاف با بازیکنان و مربیان تسویه نمایند. این مسئله نشانگر تفاوت نگاه مدیریتی حرفه ای جهان با ورزش و فوتبال ایران است. در کشورمان مدیریت باشگاه ها را کسانی برعهده دارند که قابلیت های مدیریت حرفه ای را ندارند و نحوه مدیریت شان قبل آماتوری است و هنوز به مدیریت آماتوری هم نرسیده اند و وضع موجود نتیجه یک تفکر عقب مانده است که نه ورزشکار، نه مربی و نه مدیر آن تعهدی نسبت به اتفاقاتی که در جامعه می افتد، ندارند.

این تعهد چرا در بین فوتبالیست های ایرانی برای همراه شدن با جامعه دیده نمی گردد، اما در سایر کشور های جهان چنین مسئولیتی پذیرفته شده است؟

امروز در کشور های صاحب سبک و دارای فوتبال حرفه ای جهان، اخلاق حرفه ای بر قرارداد ها حاکم است و مفاد یک قرارداد به درستی اجرا می گردد. البته باید این واقعیت را در نظر گرفت که یک قرارداد حقوقی بسته شده است و هرگونه تغییری در آن به تفاهم دو طرف قرارداد بستگی دارد. ورزشکاران شرایطی مانند امروز که ویروس کرونا عالم گیر شده را درک می نمایند و می دانند که این مسئله، مشکل یک کشور نیست و کل جهان را به هم ریخته است؛ لذا اخلاق حرفه ای حکم می نماید حالا که فوتبال نیز مانند سایر کسب و کار ها دچار ضرر و زیان شده، آن ها نیز نقشی در کاهش ترکش های کم شدن درآمد های باشگاه های شان داشته باشند و خود را نسبت به مجموعه ای که در آن فعالیت می نمایند تافته جدا بافته ندانند. همان طور که بقیه کسب و کار ها هم دچار ضرر شده است، باشگاه ها نیز دچار ضرر شده اند و با کاهش درآمد روبه رو هستند. ورزش و فوتبال حرفه ای هم یک مدل کسب و کار تجاری است و قراردادی منعقد می گردد و در یک فضای حرفه ای نیز ورزشکاران با توجه به کاهش درآمدها، بخشی از درآمد خود را نادیده می گیرند و با کاهش آن موافقت می نمایند تا با سایر بخش ها در این ضرر و زیان سهیم شوند. در ایران، اما چنین مسئله ای دیده نمی گردد، ورزشکاران چنین روحیه ای برای همراه شدن با ضرر و زیان ها ندارند. البته مدیران نیز روحیه و آگاهی در این باره برای جبران کاهش درآمد ها را ندارند.

دولتی بودن باشگاه ها و حساب کشی نکردن از مدیران برای دخل و خرج شان در به وجود آمدن بی تعهدی و احساس مسئولیت نکردن بازیکنان و مربیان فوتبال ایران چقدر تأثیر داشته است؟

در بیشتر فوتبال جهان باشگاه ها در بورس هستند و سهامداران متعددی دارند و مجامع این باشگاه ها باید به افکار عمومی و سهامداران درباره مباحث مختلف از جمله مسائل اقتصادی، درآمد ها و هزینه ها پاسخ دهند و مثل ایران نیست که هیئت مدیره ها صوری باشد و چیزی به نام مجمع باشگاه وجود نداشته باشد و به همین دلیل هم حسابرسی صورت نگیرد. در کشورمان مدیران توجهی به برگزاری مجامع که تراز اقتصادی باشگاه ها را معین می نماید، ندارند و همین سبب شده باشگاه ها با حجم زیادی از بدهی ها و زیان های انباشته روبرو شوند و متأسفانه با پنهان کاری اعلام گردد که باشگاه ها بدهکار نیستند.

منبع : باشگاه خبرنگاران

بازگشت به صفحه رسانه ها