آشنایی با لباس محلی کرمانی، عکس

به گزارش چای قند پهلو، زنان در خانه یا در مجالس مهمانی لباس ویژه ای جدا از بقیه نقاط ندارند فقط پوشش زنان عشایر در بعضی نقاط متفاوت است که متأسفانه امروزه در حال از بین رفتن است. زنان ایل آسیاب بر لباس گشاد تا سر زانو بر تن می کنند و از روسری به نام شلیک که با سکه تزئین شده است، استفاده می کنند. زنان ایل افشار و طایفه قاسم اولادی، لباس های بلند دارند، دور سر دستمال می بندند و روی آن چارقد می گذارند. زنان در ایل بچاقچی دامن چین دار، چارقد، دستمال و عمامه دارند. زنان عشایر بلوچ لباس گشاد و بلندی تا روی پنجه پا می پوشند که دارای سرآستین و یقه های تنگ است.

آشنایی با لباس محلی کرمانی، عکس

فرهنگ استان کرمان متشکل از ترکیب فرهنگ های بلوچی، زرتشتی و کرمانی است و هر گروه پوشاک مخصوص به خود را دارد.

پوشاک محلی زنانه

سرپوشها

چارقد: پارچه ایست چهارگوش که آن را به صورت سه گوش تا کردهو بوسیله سنجاق قفلی زیر گلو محکم می شود. افراد غنی به سنجاق قفلی گویهایطلایی یا سنجاق طلا آویزان می کردند.

پیچه: پیچه نقاب مانند بوده و از یال و دم اسب تهیهمی شده است. پیچه را بوسیلهٔ روبانی که در بالای آن وصل می شده روی پیشانیقرار می دادند و بند آن را پشت سر گره می زدند ، آنگاه چادر مشکی را رویآن می انداختند.

چادر دلاغ : همان چاقچور یا چاقشور است. جورابیاست از نوک انگشت پا تا کمر که پاچه آن تنگ و بالای آن گشاد و شلوار ماننداست که زنها به پا می کردند. چادردلاغ به صورت چادر عربی اما بدون آستینبوده و شلوار مشکی زیر آن می پوشیدند.

تن پوشهای زنانه

شلیت :دامن کوتاه و پرچینی بوده که روی شلوار به تن میکردند و کمر آن مانند شلوار دارای لیفه بوده که با نخی به کمر محکم می شدهاست.

پیرن : پیراهن چین دار یقه گرد و دارای آستین لوله ای یا پفی بوده است.

پیراهن شش ترک : قسمت کمر این پیراهن تنگ دوخته می شد و پائین تنه دو برابر گشاد بوده است. آستین ها بلند و سرشانه چین میخورده است.

یل: نوعی تن پوش (کت) که زنان و دختران در فصل سرما تن می کردند. قد آن تا روی باسن بوده است.

پیراهن چین پیله ای: از جنس کتان دارای یقه گرد وآستینهای بلندبوده است. دارای مچ پیچ بوده پایین تنه را مانند دامن چین پیله ای میدادند.

پای پوشهای زنانه

ساغری ، قندره ، کفشهای گیوه ای ، گالش

پوشاک محلی مردانه

سرپوشها

کلاه گرد نمدی ، کلاه دوره ای (شاپو ، کلاه پهلوی ، عمامه ، کلاه بافتنی (کاموایی))

تن پوشها

تن پوشهای مردانه: پیراهن ، قبا ، سرداری ، جلیقه ، شال کمر

پیراهن: نسبتاً بلند یا بالای زانو که از دوطرف پهلو به اندازهٔ cm 15-10چاک می خورد. یقهٔ آن گرد و ساده که از سرشانه یا جلو دکمه می خورد. آستینها گشاد و بلند و در قسمت مچ یک چاک کوچک داشته که روی شلوار میافتاده است. هنگام کار آن را در شلوار می نمودند. اشراف و اعیان جامعه درقسمتهای یقه ، سرآستینها و انتهای پیراهن را با نخهای رنگی روشن نقده دوزیمی کردند و با نوارهای تزئینی آن را پراقدوزی می نمودند.

قبا: کتی بلند و بدون یقه بود بطوریکه وقتی آن را به تن می کردندیقهٔ آن به شکل هفت یا مایل درمی آمده است. جلو آن باز که بوسیلهٔ چنددکمه و بندیک دوطرف قبا به همدیگر وصل می شد یا کلاً دکمه نداشته که درپهلو به همدیگر پیوند می خوردند.

پاپوشه

پاپوشهای مردانه: گیوه ، ساغری ، ارسی ، زنگال ، قندر ، شاپسند

پاپیچ یا مچ پیچ: این پاپوش تا حدود 50 سال پیش در کرمان رایج بودهو به غیر از نظامیان که همیشه استفاده می کردند ، عامه مردم در زمستانهایا در هنگام کشاورزی یا شکار از آن استفاده کی نمودند. مچ پیچها اصولاً ازپارچه های پشمی و ابریشمی به عرض cm 15-10و به طول تقریبی m 5-4از مچ پاتا زیر خم زانوها پیچیده می شده است. در سیرجان به پاتو و در بینزرتشتیان به پاتابه معروف بوده است.

پوشاک نوزادان

سرپوشها

دور گوشو : پارچه ای است سه یا چهار گوش که روی کایتو برسر نوزاد می پوشیدند. دورگوشو را به صورت سه گوش درآورده و پشت گردن گرهمی زدند.

چارقدو: روسری های چهار گوش کوچک بودند.

کلاه چینو: کلاهی که دورتادور آن با پارچهٔ دیگری چین می خورده و بوسیلهٔ دو بند زیر گلو بسته می شده.

لچک : روسری های سه گوش را می گویند.

شمیلوی کلاه دار: نوعی شنل کلاه دار از جنس مخمل یاپارچه های پشمی تهیه می شده است. در صورت تمایل بوسیلهٔ دو بند زیر گلومحکم می شود. قد آن از نوک سر تا نوک پا بوده است. جلو پیشانی کلاه را بهصورت چین دار درمی آوردند. نوع دیگر بدون کلاه بوده است.

منبع: گردشبان
انتشار: 6 فروردین 1400 بروزرسانی: 6 فروردین 1400 گردآورنده: ghand-pahlu.ir شناسه مطلب: 686

به "آشنایی با لباس محلی کرمانی، عکس" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "آشنایی با لباس محلی کرمانی، عکس"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید