تراس های صورتی و سفید گم شده دریاچه روتوماهانا، نیوزلند - چای قند پهلو

در منطقه روتوروئا (Rotorua) در شمال نیوزیلند و در حدود 25 کیلومتری شرق شهر روتوروا، دو دریاچه کوچک وجود داشت که بین محلی ها به نام های روتوماکاریری (Rotomakariri) به معنی دریاچه سرد و روتوماهانا (Rotomahana) به معنی دریاچه گرم شناخته می شدند. یکی از تماشای ترین تراس های تراورتنی (سنگ آهک) -بزرگترین در دنیا- که به دلیل رسوب مواد معدنی چشمه های آب گرم اطراف آن ساخته شده بود، در ساحل روتوماهانا قرار داشت. این تراس ها آن قدر زیبا بودند که به عنوان هشتمین شگفتی طبیعی دنیا شناخته می شدند و تا اواخر قرن نوزدهم مشهورترین جاذبه جهانگردی نیوزیلند بودند. با فوران کوه آتشفشانی تاراورا (Tarawera) این شگفتی برای همواره از بین رفت.

تراس ها دو قسمت داشتند. قسمت بزرگتر که از تراس های سفید تشکیل شده بود، مشهور به ته تاراتا (Te Tarata) به معنی صخره خالکوبی شده بود و قسمت کوچک تر با تراس های صورتی به نام اوتوکاپوارانگی (Otukapuarangi) به معنی چشمه آسمان ابری، شناخته می شد. تراس های سفید در ساحل شمالی و پشت به دریاچه روتوماهانا قرار داشتند. این تراس ها 3 هکتار مساحت را پوشش می دادند و حدود 50 پله داشتند که تا 40 متر زیر سطح دریاچه ادامه پیدا می کردند. نور شدید خورشید که از شمال به آن ها می تابید، باعث سفید شدن رنگ آن ها شده بود.

تراس های صورتی حدود 800 متر دورتر، در ساحل غربی یک سوم پایینی دریاچه و رو به جنوب شرقی بودند. رنگ صورتی آن ها به دلیل تابش کمتر نور خورشید بود. به دلیل دمای ولرم آب، مردم برای آبتنی به این قسمت می رفتند. ارتفاع این تراس ها 30 متر و طول آن ها 75 متر بود.

آب هر دو تراس از دو چشمه آب گرم که بالای دریاچه روتوماهانا قرار داشتند و از شیب تپه به پایین می ریختند، تأمین می شد. آب، مواد معدنی را که طی صدها سال کریستالیزه شده بودند، در خود حل نموده بود تا این سازه پله ای فوق العاده ایجاد گردد.

مبلغان مذهبی و بازرگانان اروپایی بازدیدکننده با تماشا تراس های صورتی و سفید از زیبایی و بزرگی آن ها حیرت زده شدند. خبر وجود این تراس ها دهان به دهان چرخید و جهانگرد های ثروتمند از کشورهای دوردست مثل انگلستان و کانادا جهتهای طولانی را برای تماشا این جاذبه طبیعی باشکوه طی کردند. در آن موقع هنوز دسترسی به نیوزیلند بسیار سخت بود و رسیدن به آن جا با کشتی ماه ها طول می کشید. اضافه بر این 150 کیلومتر جهت زمینی با کالسکه، 24 کیلومتر پیاده روی در بوته زار، 11 کیلومتر جهت آبی با قایق در دریاچه تاراورا، و یک جهت کانوئی در دریاچه روتوماهانا باید طی می شد.

تراس های صورتی و سفید تبدیل به مشهورترین جاذبه جهانگردی نیوزلند شدند. محلی هایی که اطراف آن جا زندگی می کردند، یک مرکز جهانگردی راه اندازی کردند که برای بازدیدکنندگان کانو و راهنما فراهم می کرد. بعلاوه هتلی کوچک در آن جا افتتاح شد و خدمات سرگرم کننده ای مثل پایکوبی و آواز ارائه کرد.

تمام این ها در شب 10 ژوئن 1886 با فوران کوه آتشفشانی تاراورا تغییر کرد. انفجار عظیمی در مرکز دریاچه روتوماهانا رخ داد و هزاران تُن از رسوبات کف دریاچه را به اطراف دریاچه پرتاب کرد و این محوطه را با گل و لایی به ضخامت چندین متر پوشاند. در اطراف تراس ها، چندین روستا نابود شد و حدود 150 نفر کشته شدند. بعد از فوران آتشفشان، حفره ای به عمق بیش از 100 متر در محل تراس ها به وجود آمد. این حفره بعدها با آب پر شد و دریاچه روتوماهانا را به وجود آورد. دریاچه تازه 30 متر بالاتر قرار داشت و بسیار بزرگتر از دریاچه قبلی بود.

در گذشته به نظر می آمد که تراس ها به طور کامل از بین رفته اند اما تحقیقات نشان داد که قسمتی از آن ها سالم مانده و زیر لایه ضخیمی از گل و لای در عمق 50 متری دریاچه فعلی دفن شده است. ترمیم آن ها بدون تخلیه آب دریاچه روتوماهانا غیر ممکن است و به نظر نمی رسد این کار انجام گردد، در نتیجه بعید است که دیگر کسی تراس های صورتی و سفید روتوماهانا را دوباره ببیند.

دریاچه روتوماهانا هنوز هم بسیار دورافتاده است و به جز محققانی که گاه به گاه برای کاوش تراس های گمشده به آن جا می فرایند، جهانگرد های محدودی را به خود می بیند.