خبرنگاران چگونه از بحران کرونا ماهی سالم بگیریم؟ - چای قند پهلو

به گزارش خبرنگاران، ما برای خرید ماسک و ژل به بازار هجوم بردیم گروهی هم موقعیت را مناسب دیدند و به هر قیمتی دلشان خواست آن را به ما فروختند. در این میان ما فکر نکردیم که چرا اینچنین شد.

ما که می گویم منظورم یک زن خانه دار تا یک کسب و کار کوچک محلی و یک کارخانه عظیم است.

همگی بازار را رها کردیم و در مقابل ویروس و دلال پرچم تسلیم بالا بردیم.

اما ممکن است این سوال پیش بیاید چطور باید از ماهی هایمان محافظت کنیم. اصلا ما کدام ماهی را رها نموده ایم؟ آیا ما نیز باید وارد کارزار اقتصاد انگل گونه دلالان شویم؟ یا راه های دیگری هم هست که از این بحران، روزی حلال کسب کنیم؟

برای آنالیز این موضوع نگاهی به عملکرد گروه هایی می اندازیم که در 10 روز گذشته توانسته اند برای عبور از بحران راه چاره شرافتمندانه پیدا نمایند و این راه چاره علاوه بر سودی که برای خود و جامعه شان داشته باعث شده دست کم یکی از روزنه های دست درازی دلالان به زندگی خود را ببندند.

ابتکار زنان سی سختی

تعدادی از زنان سی سختی این روزها اقدام به فراوری ماسک نموده اند. زنان شهر سی سخت همواره در استفاده از منابع پیرامون خود زبانزد بوده اند. آنها چه غنی چه فقیر، چه کارمند چه خانه دار اجازه نمی دهند محصولات فراورییشان تبدیل به ضایعات شود.آنها در کنار این خصوصیت بسیار دوستدار محیط زیست هستند.

مردم این شهر جز معدود مردمانی هستند که از اداره بهداشت خواستند که به منظور حفظ محیط زیست نانوایی ها را مجبور نمایند که ارایه نایلون و کیسه پلاستیکی را متوقف نمایند و خودشان با پارچه دست به کار فراوری کیفهای مختص حمل نان شدند.حالا این مردم در بحران ویروس کرونا نیز دست به کار شده اند.

لیلا قربانی، کارمند یکی از ادارات دولتی می گوید: من در پنج روز اول این بحران روزانه تعداد زیادی ماسک را به چندین برابر قیمت خریداری می کردم.

او ادامه می دهد: چون نام یک بار مصرف روی آن بود پس، هر روز هم آنها را در سطل زباله می انداختم ضمن اینکه در کنار دستکش و سایر اقلام، روزانه حجم زیادی زباله تجدید ناپذیر فراوری می کردم.

او می گوید همکاران و خانواده و آشنایان و همشهریانم نیز همین کار را انجام می دادند در حالی که پزشکان هر روز اعلام می کردند این ماسکها تاثیر چندانی روی پیشگیری از بیماری ندارد و از مردم می خواستند اجازه دهند این اقلام به دست بیماران و کادر درمان برسد.

قربانی ادامه می دهد: با خودم حساب کردم اگر قرار باشد روزانه حداقل 10 هزار تومان هزینه ماسک و دستکش بپردازم در ماه 300 هزار تومان می شود. اگر همین مبلغ هم برای همسر و فرزندم استفاده شود حدودا باید ماهی یک میلیون تومان بابت دو قلم کالایی که وارد سطل زباله می شود بپردازم.

ضمن اینکه معلوم نیست این ویروس کی ضعیف شده و از بین می رود شاید برخلاف انتظار تا خرداد ماه هم طول بکشد و در چهار ماه چهار میلیون تومان می شود.

یعنی ماهانه پنجاه درصد حقوقم را باید برای خرید ماسک و دستکش بگذارم.

وی ادامه می دهد: از سوی دیگر زباله فراوریی ماسک و دستکشها، دوباره به محیط زیست و زندگی خودم و آیندگان بر می شود و شاید 10 سال بعد دوباره ویرورسی ایجاد کند که بعدها بگویند نتیجه عملکرد زیست محیطی امروز ما بوده است آنچنان که همین ویروس کرونا هم با همه پیچیدگیهایش نتیجه عملکرد خود ما بوده است.

وی می گوید: با مادرم و زنان همسایه تصمیم گرفتیم ماسک های پارچه ای قابل شستشو طراحی کنیم.قانون استفاده از ماسک هم این است که در طول مدت استفاده نباید به آن دست زد. و هر بار یک برگ دستمال کاغذی در ماسکم می گذارم و سپس ان را امحا می کنم. روزانه پس از هر بار استفاده نیز ماسکم را در مواد، ضدعفونی می کنم و بعد هم برای اطمینان از میکروب زدایی، اطوی داغ روی آن می گذارم.

وی ادامه می دهد: با این کار هم آرامش خاطر دارم که ماسک استفاده می کنم و هم عذاب وجدان آلوده سازی محیط زیست را ندارم.

او می گوید: جالب اینجاست که همزمان در گروه های مجازی اطرافم دیدم که بسیاری از زنان همشهری ام دست به کار فراوری این ماسکها شده اند و با استقبال هم روبرو شده است.

وی ادامه می دهد: همین کار به ظاهر کوچک باعث ایجاد درآمدی برای زنانی شده که خیاطی می نمایند.

لیلا می گوید: مادرم و زنان محله روی دوخت هر ماسک سود بسیار کمی دارند چون واقعیت این است این ماسکها پیچیدگی خاصی در طراحی و دوخت ندارند اما چون تعداد زیاد فراوری می نمایند و در شبکه خانگی توزیع می نمایند برایشان مقرون به صرفه است.

او می گوید با یک متر پارچه مخصوص ، دست کم 20 عدد ماسک فراوری می نمایند و در گروه ها به قیمت 4 تا 5 هزار تومان فروخته می شوند.در حالی که یک ماسک با چنین ویژگیهایی در بازار یاسوج به قیمت 45 هزارتومان به فروش می رسد پس مقایسه این رقم ها نشان می دهد اگر ما در ذهنمان دو دوتا کنیم لازم نیست برای خرید یک ماسک یکبار مصرف آن همه هزینه کنیم.

وقتی پولمان را در سطل آشغال می ریزیم!

جنبه مالی مصرف ماسکها نیز موضوعی است که دکتر محمدی متخصص بیماریهای عفونی به آن اشاره می نماید.

وی می گوید در چنین شرایطی که مردم برای خرید ماسک هجوم آورده اند، اگر تمام درآمدهای نفتی کشور را برای تهیه ماسک کنار بگذاریم باز هم کم می آوریم.

این متخصص بیماریهای عفونی بر این باور است باید مردم ابتدا بهداشت فردی خود را رعایت نمایند و در صورت امکان از خانه خارج نشوند و اگر مجبور به خروج از خانه هستند در محیط های شلوغ و پر ازدحام مثل همایش ها و جلسات قرار نگیرند.

محمدی اضافه می نماید: فردی که در خانه خود یا در اتاق محل کارش تنهاست و ترددی در محیط کارش ندارد در صورتی که علائمی مانند عطسه و سرفه نداشته باشد احتیاجی به استفاده از ماسک ندارد در حالی که بسیاری در جایی که ضرورت هم ندارد ماسک استفاده می نمایند.

وی یاد آوری می نماید هجوم مردم به سمت مصرف این کالا که اغلب مدلهای آن کارایی در حد یک دستمال کاغذی دارند باعث شده عده ای دلال طمع نمایند و آن را به چندین برابر قیمت بفروشند.

راه چاره های شرافتمندانه برای عبور از بحران

وقتی زنان یک شهر کوچک به این نتیجه رسیده اند که نباید بیش از این اجازه استفاده به محتکران و دلالان بحران داد پس باید دید که آین می توان در سطوح کلان تری شم مالی را به کار گرفت و از بحران موجود استفاده شرافتمندانه کرد؟

شرکت طبیعت زنده (سینره) فراوری نماینده محصولات آرایشی و بهداشتی تمام خطوط فراوری خود را به فراوری ژل بهداشتی و ضدعفونی نماینده دست اختصاص داد.

این شرکت بلافاصله زمانی که ژل شست و شو در بازار کمیاب و گران شد، تصمیم به فراوری این محصول گرفت. در واقع مدیران این کارخانه نه محصولی احتکار کردند و نه کالایشان را گرانتر فروختند. آنها متناسب با احتیاج بازار ورود کردند و سود خود را به جای گران کردن محصولات، در فروش تعداد بیشتر محصول گذاشتند.

به هرحال این شرکت هم می توانست در رکود حاکم بر بازار فراوریش را متوقف کند و از شرایط موجود گلایه کند و اقدام به تعدیل نیرو کند. اما در عوض برای عبور از بحران چاره ای اندیشید و به نظر می رسد سودی که شرکت سینره از فراوری ژل ضد عفونی نماینده دست ببرد در خاتمه سال بیشتر از سودی باشد که می توانست از فروش ده ها مدل شامپو و کرم در یک سال رکود زده ببرد.

نمونه دیگری از این تصمیمات را می توان در فراوریی های پوشاک نظامی در سراسر کشور دید.

در واقع وزارت دفاع بخش فراوری لباسهای نظامی را برای مدتی به فراوری روپوشهای پزشکی و بیمارستانی اختصاص داده است. با این کار هم به اقتصاد کشور یاری نموده و هم با اشباع بازار می تواند جلوی ایجاد فساد را بگیرد.

این سه نمونه از تصمیمانی است که نشان می دهد حتی در بحران هم می توان کسب و کار را حفظ کرد.

کسب و کارهای زیادی وجود دارند که می توانند با تغییر نوع محصول، هم از ورشکستگی و خسارات ناشی از بحران پیشگیری نمایند و هم برای عبور از بحران به یاری کشور بیایند.مثلا فراورییهای پوشاک مدارس، کارخانجات آرایشی بهداشتی، فراوری نماینده های کیسه های فریزر و پلاسکوها و بسیاری از اصناف و اقشار دیگر می توانند از بحران موجود برای خود فرصت بسازند. لازم هم نیست که قیمت محصول فراوریی را چندین برابر نمایند. در واقع با پاسخ به احتیاج بازار می توانند محصولات فراوریی خود را به سرعت وارد بازار نموده و سرمایه ای که گذاشته اند نیز به همان سرعت باز می شود.

و حالا این ایده ها را به تمام کالاهایی که یکدفعه تقاضایشان بالا می رود تعمیم دهید.

خوب این را گفتیم که به یک موضوع دیگر برسیم. بازار کشور ما مثل بسیاری از کشورهای دنیا متکی به محصولات چینی است. اما چین تقریبا دو ماهی است که فراوریش را متوقف نموده است این اتفاق اگر چه در چین بوده اما احتمالا در بهار سال 99 اثرات خود را بر بازار ایران نشان خواهد داد.

پس احتیاجهای ما محدود به ماسک و ژل نیست از حالا باید به این فکر کنیم پس از کرونا وقتی دنیا دوباره از بحران خارج شد مردم چه چیزهایی احتیاج دارند؟ در آن شرایط سفره عظیمی پهن است که زنان روستایی به اندازه کارخانه داران عظیم می توانند از آن استفاده نمایند.

شاید امروز به دلیل حضور در مرحله بحران تقاضا برای محصولی پایین باشد اما با نگاهی به آینده، می توان احتیاج بازار در بهار پیش رو را تشخیص داد. به جای تعطیلی کسب و کارهایی که امروز راکد هستند می توان خود را برای پس از بحران اماده کرد. هم فراوری متوقف نشده، هم کارگری بیکار نمی ماند و هم اجازه نداده ایم فرصتی که متعلق به همه ماست نصیب ماهیگیرانی شود که همواره شم مالیشان باعث شده یک قدم جلوتر از ما حرکت نمایند و جیب ما را خالی نمایند.