سفرنامه یزد: ماجراهای سفرمان - چای قند پهلو

بعد از فوت خدابیامرز مادرم هروقت روی نرده های سرد بالکن آهنی توی حیاط می شینم، به روزهای گرم سفرهایی فکر می کنم که هر لحظه اش برامون خاطره شد و دلگرمی این روزها.

روزی که تو راه برگشت از مشهد یه سفر به یزد داشتیم، رادیو ماشین داشت افزایش مسافرت به یزد رو آنالیز می کرد. در بدو ورود به یزد باران هرچند کوتاه به ما خوش آمد گفت و لبخند مردم یزد رو دوچندان کرد.

برای ما تماشا بارش باران کویر لذت بخش بود. کنار یه پارک کوچیک روبه روی ساختمان شهرداری کنار زدیم و به تماشای باران نشستیم. به یک باره پارکینگ سر پوشیده محوطه از ماشین خالی شد.

آقایی مسافرها رو به جاهای سر پوشیده تر و خشک تر هدایت کرد. وقتی برای آشنایی بیشتر و پیداکردن مکان های ضروری گشتی زدیم، متوجه دو افسر پلیس که در پارک در حال پست دادن بودن و به زبان لری حرف می زدن شدیم.

به رسم هم شهری بودن خداقوتی گفتیم. با برپایی چادرهای بیشتر کاغذهای تبلیغاتی از گرمابه عمومی بین مسافرها پخش می شد.

فردا صبح درعین نزدیک بودن آدرس به سختی ساختمان گرمابه رو پیدا کردیم. اولین بار بود که به گرمابه عمومی می رفتم.

صاحبش پیرمرد خوش مشرب و خنده رویی بود که در خلوتی اول وقت سر صحبت رو باز کرد و با لهجه شیرین یزدی از اینکه این شغل نسل به نسل در خانواده شان جریان دارد و یزدی ها هنوز حتی حالا که در همه خانه ها حمام هست، در فصل پاییز و زمستان از گرمابه عمومی استقبال میکنن گفت.

در اخر به جای دادن پنج نوشابه کوچک که خواسته بودیم، یه نوشابه خانواده و یه آب معدنی بزرگ داد. به قول خودش برای ما به صرفه تر بود و باید حتی تو داغی بازار مسافر، هوای مشتری رو داشت.

اون روز به بهانه تولد مامان سری به بازار معروف طلافروش های یزد زدیم. طلاهای یزد با طلاهای شهر ما از همه نظر فرق داشت. میزان، تنوع و حتی عیار ساخت!

با این حال بازار جذابی برای گشت وگذار بود. بعد از کمی گشتن، یه گردن آویز کوچک قو شکل با زنجیر طلایی بلند توجه همه را به خود جلب کرد و شد کادوی منتخب همه برای تولد مامان.

مامان به خاطر باران و امکان بسته شدن راه ها اصرار به ادامه مسیر و رفتن از یزد داشت، اما ما هنوز خیال رفتن از یزد نداشتیم.

دیگه کم کم افتاب داشت غروب می کرد که خواهرم برای خرید شیرینی به قنادی نسبتا شلوغ رفت و با یه جعبه نون خامه ای و چند تا شیرینی کوچیک تو دستش اومد و با ذوق گفت: اینا حاج بادومیه.

چه نام باحالی!

اینو گفتم و یه دونه از شیرینی ها رو که میزان یه نقل درشت بود تو دهنم گذاشتم. صبا گفت: آره فروشنده اینا رو برای تست داده منم آوردم مزه کنید.

مامان با مهربونی همیشگیش گفت: هرچی دوست داری بخر.

با خریدهایی که کردیم و معطلی ها امکان رفتن از یزد مقدور نشد و با خوشحالی یه شب دیگه مهمون یزدی های عزیز شدیم.

تو همین فکرا غرق شدم که با اومدن نسیم سردی روی نرده ها یاد چای داغی که دیگه از دهن افتاده و سرد شده منو به زمان حال پرت کرد.