تابوت اصلی فرعون مشهور مصر شناسایی شد - چای قند پهلو

انشنت اوریجینز در این باره نوشت، مقبره ای که تابوت اصلی در آن کشف شده است در نزدیکی مقبره پسران رامسس دوم که به نام مقبره (KV5) شناخته می گردد و مقبره مرنپتاه دیگر پسر و جانشین او که به نام مقبره (KV8) شناخته می گردد، قرار گرفته است. آرامگاه نهایی رامسس دوم در مقبره TT320 در نزدیکی دیر البحری قرار داشت.

رامسس دوم را شاید بتوان یکی از بزرگ ترین و مشهورترین فراعنه مصر باستان نامید. او سومین فرعون در نوزدهمین دودمان مصر بود که در اواخر دوران نوجوانی اش در سال 1279 پیش از میلاد و پس از درگذشت پدرش صاحب تاج و تخت شد. رامسس دوم در مجموع 66 سال بر مصر باستان حکومت کرد و گمان می رود بیش از 100 فرزند داشته است. این فرعون در طول فرمانروایی طولانی ای که داشت، در نبردهای نظامی متعددی پیروز شد و بناهای یادبود زیادی برای خدایان و خودش ساخت.

در طول دوران حکومت رامسس سوم در سلسله بیستم مقبره رامسس دوم غارت شد. بر اساس متون باستانی کاهنان، بقایای رامسس دوم را به مقبره ملکه احموس اینهاپی منتقل کردند و سپس آن را به مقبره یک کاهن اعظم بردند.

مقبره TT320 در حقیقت یک مخفیگاه سلطنتی است که بقایای مومیایی شده بیش از 50 پادشاه، ملکه و اعضاء خانواده سلطنتی پادشاهی تازه مصر در آن نگهداری می شد.

مومیایی رامسس دوم در مقبره TT320 و در جریان اکتشافات سال 1881 میلادی درحالی کشف شد که در یک تابوت ساده چوبی قرار داشت که به نظر می رسد موقتا در آن قرار داده شده بود تا یک مکان مناسب تر برای مومیایی او آماده گردد. تحقیقات نشان می دهد که تابوت دانی که در سال 2009 میلادی در ابیدوس کشف شده است در اصل بخشی از تابوت دان رامسس دوم بوده است.

این تکه تابوت دان گرانیتی در یک صومعه پیدا شده بود و اخیرا یک مصرشناس از دانشگاه سوربون آن را دوباره مورد آنالیز قرار داده است. بر این اساس، طراحی ها و متون روی این تکه تابوت نشان می دهد که در ابتدا برای رامسس دوم مورد استفاده قرار گرفته است و بعدها برای یک کاهن اعظم از سلسله بیست و یکم استفاده شده است.

این کشف کوشش های گسترده مصریان باستان برای حفاظت از بقایای حاکمان مهم خود را نشان می دهد. همانطور که مشهور است، مومیایی کردن، فرآیندی پیچیده است که شامل برداشتن اندام های داخلی و پیچیدن آن در پارچه کتان می شد. هدف از این کار حفظ بدن برای ابدیت بود که نشان دهنده اعتقاد مصریان باستان بر ضرورت حفظ فیزیکی برای بقای روح در زندگی پس از مرگ است.

حتی تصمیم به دفن فراعنه در دره پادشاهان نیز بعدها و به علت تمایل به حفاظت از آنان اتخاذ شد. در آن مکان، مقبره های مخفی در دل صخره برای محافظت در برابر سارقان مقبره ساخته شدند. این مقبره ها با متون و تصاویری از کتاب مردگان و دیگر متون مذهبی تزئین شده بودند که برای هدایت و محافظت از متوفی در زندگی پس از مرگ ایجاد شده بودند.