خبرنگاران میرزایی؛ مردی که در سایه نامجو نماند - چای قند پهلو

اگر بخواهیم سیاهه ای از نام آوران ورزش ایران را در یک صفحه بگنجانیم شاید نسل کنونی نام علی میرزایی را کمتر از بزرگانی مانند غلامرضا تختی، امامعلی حبیبی، محمود نامجو و عبدالله موحد بشناسند اما او اکنون قدیمی ترین مدال آور المپیکی ایران است که در سن 92 سالگی به زندگی ادامه می دهد. داستان ورودش به ورزش برای بسیاری از مخاطبان جذاب است و میرزایی همچنان باور دارد که وزنه برداری برخلاف کشتی و بوکس کتک خوردن ندارد و به این خاطر در آن پیروز شده است.

از محله پاچنار تهران به تیم ملی رسیده و با وجود مخالفت های خانواده به ورزش روی آورد، کمتر کسی تصور می کرد که با وجود نابغه ای مانند محمود نامجو در وزن 56 کیلوگرم او بتواند در تخته وزنه برداری زمانی برای عرض اندام پیدا کند، اما او با پشتکار مثال زدنی توانست پشت سر نامجو قرار گیرد و همواره بعد از آن قهرمان نامدار عنوان دوم یا سوم را از آن خود کرد.

به مانند تختی و حبیبی شناخته شده نیست و کسی برای او فیلم نساخت، حتی در میان نام آوران رشته وزنه برداری نامش در سایه محمود نامجو و محمد نصیری قرار گرفته است. او بخشی از دلیل این ناشناخته ماندن را متوجه خود می داند و عنوان میکند دنبال سر و صدا راه انداختن نبودم.

زمانی که در دسته 56 کیلوگرم چهره شد رقیب سرسختی به نام نامجو داشت و این 2 قهرمان ملی رقابت تنگاتنگی برای کسب عنوان داشتند. میرزایی باور دارد که اگر نامجو در کره ماه قهرمان گردد من هم نایب قهرمان آن مسابقات خواهم شد. این رقابت در المپیک 1952 هلسینکی نیز ادامه داشت و زمانی که نامجو پس از ورزرشکار شوروی عنوان نایب قهرمانی را به خود اختصاص داد میرزایی نیز در سکوی سوم ایستاد. داستان تمرین و تغذیه او در زمان مسابقات جالب بود و می گوید که آن موقع شناختی از دوپینگ نداشته در حالی که رقبای خارجی او و محمود نامجو اکثرا دوپینگ می کردند.

اینکه چرا دوپینگ برای میرزایی ناشناخته بوده دلیلی دارد که به تغذیه این ورزشکار بر خواهد گشت او در این زمینه می گوید: تغذیه ما بیشتر آبگوشت و قرمه سبزی بود و بدون مربی هم تمرین می کردیم اگر مربی بر تمرین و تغذیه ما نظارت داشت بدون شک مدال های طلایم بیش از این بود.

او که در یک زمانی رکورد دو ضرب دنیا را در اختیار داشت با بدشانسی و به خاطر مصدومیت دومین میدان المپیکی خود را از دست داد و در آستانه مسابقات دنیای در ایران کودتای 28 مرداد 1332 رخ داد که برنامه اعزام را کنسل کرد. در آن سال محمود نامجو سرپرست تیم بود و میرزایی تمام رکوردهای ممکن را شکست و آماده مدال طلای دنیای بود اما اعزام نشدن او به مسابقات موجب شد تا او به یک نقره و یک برنز دنیای قناعت کند.

او در یک دوره از بازی های آسیایی نیز حضور داشت و مدال نقره را کسب کرد. خاطرات آن بازی ها برای میرزایی نیز در نوع خود جالب است. خاطراتی که ورزشکاران و وزنه برداران ایرانی در دهکده محل بازی ها ماشین خبرنگار هندی را بلند نموده و موجب شد تا سوژه شوند. در کنار نامجو هرکول کوچک کاروان ایران بود و می گوید که محمود با وجود آنکه توان اقتصادی زیادی نداشت به کارهای تبلیغی وارد نمی شد. او نیز به پیروی از استاد خود هیچگاه این کار را نکرد و می گوید عاشق ایران است و بیش از 2 هفته تحمل دوری کشور را ندارد.

اقدام کمیته ملی المپیک در زنده نگه داشتن نام این قهرمان ملی که عناوین المپیکی، دنیای و آسیایی زیادی را در کارنامه دارد می تواند او را از ناشناختگی خارج و نسل کنونی را با هنرنمایی او در وزنه برداریآشنا کند. اقدامی که اگر تداوم داشته باشد به خوبی پیوند دهنده نسل های مختلف است و دیگر قهرمانان ملی ایران در گمنامی جامعه زندگی نخواهند کرد. این اقدام در کنار نصب پلاک افتخار بر سردر منزل مدال آوران ایران می تواند راهی برای برجسته کردن آنان در جامعه باشد.