هزینه های سنگین سفر به مریخ معین شد: پیوند کلیه و دیالیز - چای قند پهلو

تینا مزدکی: تحقیقات زیادی در خصوص چگونگی تأثیر سفرهای فضایی بر بدن اجرا شده است. درحالی که بسیاری از مطالعات مربوط به اثرات پرواز فضایی در مدار پایین زمین (LEO) می شوند، بعضی نیز به اثرات منفی سفر به فراسوی میدان مغناطیسی محافظ زمین پرداخته اند. این منطقه جایی است که احتمال داده می گردد قرار گرفتن در معرض تشعشعات کیهانی کهکشانی (GCR) و بی وزنی (ریزگرانشی) عوامل مؤثری هستند.

اکنون، در مطالعه پژوهشگران دانشگاه کالج لندن (UCL)، محققان طیف وسیعی از آزمایش ها و تجزیه وتحلیل ها را انجام داده اند که بزرگ ترین مطالعه تا به امروز به شمار می رود. این پژوهش در خصوص نحوه واکنش کلیه ها به پروازهای فضایی طولانی مدت، همانند مریخ است. دکتر کیت سید، محقق پزشکی کلیه در UCL و سرپرست این مطالعه، گفت: ما می دانیم که تا به امروز چه مشکلاتی برای سلامتی فضانوردان همانند سنگ کلیه در سفرهای فضایی پیش آمده است، اما نمی دانیم که چرا این مسائل رخ می دهد.

کلیه؛ محافظ حیات!

کلیه ها عضوی ضروری هستند. آن ها مواد زائد را حذف می نمایند و مایعات بدن را به وسیله ادرار متعادل می نمایند. آن ها اسید، نمک ها و مواد معدنی مانند سدیم، کلسیم، پتاسیم و فسفر را در خون تنظیم می نمایند، هورمون هایی ترشح می نمایند که فشارخون را تنظیم می نماید، فرم فعال ویتامین D را فراوری می نمایند که باعث تقویت استخوان های سالم و قوی می گردد و بعلاوه فراوری گلبول های قرمز را کنترل می نمایند.

فقط 24 نفری که به ماه سفر نموده اند در معرض GCR غیرقابل کاهش قرار گرفته اند؛ آن هم فقط برای مدت نسبتاً کوتاه 6 تا 12 روز. بنابراین، محققان داده های فیزیولوژیکی، آناتومیکی و بیومولکولی 20 گروه مطالعه، ازجمله نمونه هایی از بیش از 40 مأموریت فضایی LEO به وسیله انسان و موش را که عمدتاً به ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) مربوط بودند و 12 شبیه سازی فضایی شامل موش ها را آنالیز کردند. در هفت شبیه سازی، موش ها در معرض دوزهای GCR معادل مأموریت های 1.5 و 2.5 ساله مریخ قرار گرفتند که شبیه سازی سفر به اعماق فضا بود.

ازنظر ساختاری، کلیه های انسان و جوندگان با قرار گرفتن در معرض شرایط فضایی بازسازی شدند. پس از کمتر از یک ماه در فضا، لوله هایی که تعادل کلسیم و نمک را به خوبی تنظیم می نمایند، نشانه هایی از انقباض را نشان دادند که به گفته محققان احتمالاً به علت ریزگرانشی است نه GCR. بااین حال، محققان به تحقیقات بیشتری احتیاج دارند تا این موضوع را تائید نمایند و یا تأثیر GCR و یاری آن به این تغییرات ساختاری را آنالیز نمایند.

مطالعات قبلی نشان داده اند که فضانوردان به طور غیرمعمولی دارای نرخ بالای تشکیل سنگ کلیه هستند، که علت آن، شرایط ریزگرانشی است که باعث تحلیل استخوان و تجمع کلسیم در ادرار می گردد. بااین حال، مطالعه حاضر نشان داد که پرواز فضایی اساساً نحوه پردازش نمک ها را در کلیه تغییر داده است که احتمالاً در تشکیل سنگ کلیه نقش داشته است. از همه نگران نماینده تر این است که کلیه های موش هایی که در معرض 2.5 سال GCR قرار گرفتند، آسیب دائمی کلیوی و از دست دادن عملکرد را نشان دادند.

سیو گفت: اگر راه های جدیدی برای محافظت از کلیه ها ایجاد نکنیم، می توانم بگویم که درحالی که یک فضانورد می تواند به مریخ برود، ممکن است درراه بازگشت به دیالیز احتیاج داشته باشد. ما می دانیم که کلیه ها علائم آسیب ناشی از تشعشعات را دیر نشان می دهند. تا زمانی که این امر آشکار گردد، احتمالاً برای جلوگیری از نابودی یا از کار افتادن کلیه خیلی دیر شده و این امر برای شانس موفقیت مأموریت فاجعه بار خواهد بود.

مطالعه اجرا شده جامع ترین داده ها در خصوص تأثیر 2.5 سال سفر فضایی نشان می دهد. اما محقان بر این باورند که هنوز هم دیر نشده و زمان برای یافتن راه حلی کارآمد وجود دارد. استفن بی. والش، از دپارتمان پزشکی کلیوی دانشگاه کالیفرنیا و یکی از نویسندگان مرتبط در این مطالعه، گفت: مطالعه ما این واقعیت را نشان می دهد که اگر قصد انجام مأموریتی فضایی دارید، کلیه ها واقعاً اهمیت دارند. شما نمی توانید از آن ها در برابر تشعشعات کهکشانی محافظت کنید، اما همان طور که در خصوص بیولوژی کلیوی بیشتر می آموزیم، ممکن است بتوان اقدامات تکنولوژیکی یا دارویی را برای تسهیل سفرهای فضایی طولانی مدت ایجاد کرد.

منبع: newatlas

54323